Obrady kongresu wiedeńskiego

Kongres wiedeński

Dokładnie 204 lata temu został podpisany akt końcowy kongresu wiedeńskiego, dokumentu, na kolejna dziesięciolecia ustanowił nowy ład w XIX-wiecznej Europie. Kongres wiedeński był następstwem wojen napoleońskich, a jego głównym celem było przywrócenie porządku sprzed Wielkiej Rewolucji Francuskiej z 1789 roku. Po abdykacji Napoleona w kwietniu 1814 roku, przedstawiciele największych europejskich mocarstw postanowili zwołać kongres, który miał postawić Europę na kolana po 26 latach nieprzerwanych wojen. Na miejsce kongresu postanowiono obrać Wiedeń, a więc stolicę cesarstwa Austrii. Oficjalne otwarcie kongresu odbyło się 2 października 1814 roku. Wtedy to zorganizowano uroczysty bal maskowy. Sam kongres charakteryzował się wielkim przepychem. Do Wiednia zjechało 200 delegacji z całej Europy, w skład których wchodziło ok. 100 tys, gości. Kongres upływał pod znakiem balów, uroczystych i wystawnych biesiad oraz politycznych gierek. Ciekawym jest, że podczas całych obrad nie zorganizowano ani jednego walnego zgromadzenia wszystkich uczestników, a wszystkie ważne decyzje były podejmowane przez najbardziej liczących się graczy. Pierwsze skrzypce na kongresie grał car rosyjski Aleksander I Romanow. Z pozostałych mocarstw istotną rolę odegrali: Klemens Lothar von Metternich – austriacki kanclerz, wicehrabia Robert Stewart Castlereagh – minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii, Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord – francuski minister spraw zagranicznych oraz książę pruski Karl August von Hardenberg. Tych pięciu przedstawicieli wchodziło w skład „Komitetu Pięciu”, który ustalał najważniejsze decyzje. Kongres wiedeński kierował się trzema podstawowymi zasadami: restauracja, legitymizm i równowaga sił. Legitymizm w skrócie głosił, że król został wybrany przez Boga do rządzenia państwem. Dlatego też jednym z głównym zadań było przywrócenie dawnych rodów królewskich, które zostały zastąpione przez protegowanych Napoleona. Zasada równowagi sił polegała na umowie, że dołoży się wszelkich starań, by żadne z wielkich mocarstw nie osiągnęło znacznej przewagi nad pozostałymi. Ta ostatnia forsowana była przez Wielką Brytanię, która chciała w ten sposób uniknąć nadmiernego wzmocnienia jednego z mocarstw Europy kontynentalnej. Do najważniejszych decyzji kongresu należały:

• utworzenie Związku Niemieckiego pod przewodnictwem Austrii
• połączenie Belgii i Holandii w Królestwo Niderlandów
• utworzenie Królestwa Polskiego w unii personalnej z Rosją
• ogłoszenie aktu wieczystej neutralności Szwajcarii
• utworzenie Świętego Przymierza pomiędzy Rosją, Austrią i Prusami